H νέα εποχή....σας

Υπάρχουν τόσα πολλά και αξιόλογα είδη μουσικής στις μέρες που πλέον είναι δύσκολα να τα θυμάσαι όλα. Κάθε μέρα συνθέτες, στιχουργοί και καλλιτέχνες μας δίνουν και κάτι διαφορετικό προσπαθώντας έτσι να φτάσουν στην κορυφή. Αυτό θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι καλό καθώς με τόσους καλλιτέχνες εκεί έξω και με τον ανταγωνισμό που υπάρχει ο καθένας θα προσπαθεί να περάσει τον άλλον δίνοντας μας κάτι καλύτερο. Δυστυχώς αυτό όμως δεν ισχύει στις μέρες μας, αντίθετα με τις παλαιότερες εποχές που οι καλλιτέχνες τα έδιναν όλα ώστε να ξεπεράσουν τους υπόλοιπους στην ποιότητα των κομματιών τους. Σήμερα έναν τραγουδιστή το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η αριθμός των αντίτυπων που θα πουλήσει το νέο album του. Έτσι μειώνοντας την ποιότητα ανεβαίνει η ποσότητα, υπερβαίνει η συνηθισμένη μουσική και ο ανούσιος στοίχος.

Πώς όμως φτάσαμε εδώ;; Τι πήγε στραβά;; Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αντίθετα με παλαιότερες εποχές οι καλλιτέχνες είναι πολύ περισσότεροι . Αυτό είναι εν μέρει σωστό αλλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά που για μένα είναι και η αιτία της ραγδαίας πτώσης της ποιότητας της μουσικής, το ταλέντο. Αναλογιστείτε τις εποχές του ’70 ή του ’80, τότε για να μπορούσε κάποιος να βγάλει album έπρεπε να περάσει από πολλές οντισιόν και να προσπαθήσει όσο πιο πολύ μπορεί για να τα καταφέρει και φυσικά δεν κατάφερνε τίποτα αν δεν είχε την φωνή που έπρεπε. Οι στιχουργοί και οι συνθέτες τα έδιναν όλα για να βγάλουν κομμάτια που όχι μόνο θα είναι ποιοτικά αλλά και θα ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του κόσμου. Έτσι η κυκλοφορία ενός album εκείνες τις εποχές θεωρούνταν κάτι πολύ δύσκολο που για να επιτευχθεί χρειάζονταν μεγάλος αγώνας και πολύ προσπάθεια. Αντίθετα σήμερα όλοι θέλουν να γίνουν τραγουδιστές/στριες και οι περισσότεροι τα καταφέρνουν αν βέβαια έχουν το σωστό μέσο ή την εξωτερική εμφάνιση που ψάχνουν οι αγαπημένες μας δισκογραφικές. Από την άλλη οι συνθέτες έχουν το δύσκολο έργο να συνθέσουν ένα κομμάτι που να διαφέρει, πράγμα δύσκολο καθώς δεν υπάρχει παρθενογένεση πλέον. Έτσι αρκούνται στο να παίρνουν κομμάτια από άλλους και να τα τροποποιούν στα μέτρα τους και στις ανάγκες τους. Οι στιχουργοί δεν έχουν δύσκολο έργο καθώς το μόνο που κάνουν είναι να γράψουν μερικές σειρές στίχους με ένα ‘‘πιασάρικο’’ ρεφρέν. Έτσι βγαίνουν πιο γρήγορα album και ανεβαίνει το εισόδημα του  τραγουδιστή και των στελεχών των δισκογραφικών εταιρειών. Και εμείς με την σειρά μας βάζουμε παρωπίδες και πάμε τρέχοντας να τα αγοράσουμε. Εδώ είναι η κύρια αιτία της πτώσης της μουσικής  ποιότητας, εμείς, ναι εμείς φταίμε. Φταίμε γιατί όταν το ακούσουμε αντί να πάμε στην δισκογραφική να πετάξουμε το cd και να ζητήσουμε τα λεφτά μας , χαιρόμαστε και λέμε ότι είναι τέλειο μόνο και μόνο γιατί είναι από τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Όλο αυτό μπορεί να σας φανεί υπερβολικό και δυσνόητο αλλά με το συγκεκριμένο παράδειγμα που θα αναφέρω κλείνοντας το άρθρο θα καταλάβετε τι εννοώ. Έχουμε τα τραγούδια του ’50, του ’60, του ’70 κλπ και τα σημερινά. Ποιά η διαφορά τους;; Τα πρώτα τα ακούμε και τα τραγουδάμε από όταν ήμασταν παιδιά και ακόμα συνεχίζουμε και θα συνεχίσουμε να τα ακούμε. Από την άλλη έχουμε τα σημερινά τραγούδια όπου εν έτη 2012 ένα κομμάτι που βγήκε το 2008 θεωρείται παλιό και ούτε το παίζουν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ούτε εμείς θέλουμε να τα ακούμε.

ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΣΑΣ ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΩ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ JUSTIN BIEBER ΤΗΣ SELENA GOMEZ ΚΑΙ ΤΗΣ LADY GAGA!!!!